waar de zon aan overuren doet

Hier wordt de vreugde bevestigd: weiden

stappen in een cavalerie van drogend hooi

en juichend zet ik mijn kinderen als jonge

ruiters in het zadel van mijn hals.

Een blije nederzetting is dit huis

en waar de zon aan overuren doet,

heeft men zich dagen verslapen.

Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam

het schaap met zijn zomerlip blaat.

De merel noem ik mooiprater

tegen het onweer in en met kleine

vreugden kan ik reageren op de

commentaar van de koerende duif.

Er zijn grotere dingen op komst,

In dit wijnjaar telt mijn vrouw

de maanden; wellicht behoort het kind

tot de bloedgroep van de vink,

die in de boom een toonladder schuift.

Aan de zwaluwen zijn mijn stallen verhuurd,

zij worden mijn liefste vertrekken:

de balken krijgen sieraden, in die

weelde kan ik tijdeloos verjaren.

Hier voer ik een stil bewind: als een

kamerheer ben ik in de vrede thuis.

Gwy Mandelinck

uit: 'De wijzers bij elkaar', 

Orion 1974.

 

Heel ver.

Ik wilde ik kon je in mijn armen nemen,
Dragen heel ver
Langs blanke velden en koele wegen....
De avondster
Zou wel onze vriendlijke leidsvrouwe wezen,
Als over dagmoede landen rezen
Avond- en nacht-
Schaduwen zacht.

Ik zou je voeren langs rozenheg
En vogelwoning.... heel ver weg....
Langs blauwende zeeën en duinige stranden,
Tot wij in Vrede-stede landden,
Waar mensengelaat
Is als een bloem die opengaat,
Wijl zij in lichte vrede staat.

Daar zou ik je leiden....
Bloemige weiden
Zouden er spreiden,
En wuivender bomen groene nacht;
En gouden zangen zouden er bloeien,
En bloeme-vertellingkjes overgloeien
Der blijde heuvlen lachende pracht.

En het zou er zijn
Als blonde morgen in sprookjesland.
En wij zouden er dolen hand in hand,
In onze zielen heel teder bewegen,
Of alles nieuw werd.... langs nieuwe wegen,
In vaste schoonheid van Vrede's zegen.

(1898) Marie Boddart